Η Ελλάδα και η Ζάκυνθος, όπως και πολλές άλλες περιοχές, βιώνουν μια πρωτοφανή αύξηση του κόστους ζωής. Οι τιμές στα σούπερ μάρκετ ανεβαίνουν, το κόστος για ένα γεύμα σε μια ταβέρνα έχει εκτοξευθεί, και οι πολίτες φαίνεται να βρίσκονται σε ένα συνεχή αγώνα επιβίωσης. Κι όμως, τις ημέρες των γιορτών – όπως τα Χριστούγεννα – βλέπουμε εικόνες που μοιάζουν να έρχονται σε αντίθεση με αυτή την πραγματικότητα: οι καφετέριες και οι χώροι εστίασης είναι γεμάτοι από κόσμο.
Η Ψευδαίσθηση της Ευμάρειας
Αυτό το φαινόμενο δημιουργεί ερωτήματα. Πώς είναι δυνατόν να παρατηρούμε μαζική κατανάλωση τη στιγμή που η πλειοψηφία των πολιτών ισχυρίζεται ότι δυσκολεύεται οικονομικά; Μήπως αυτό που βλέπουμε δεν αντικατοπτρίζει την πραγματική κατάσταση της κοινωνίας;
Πολλές από αυτές τις σκηνές μπορεί να αποτελούν μια «βιτρίνα» ευμάρειας. Ορισμένοι άνθρωποι επιλέγουν να δαπανήσουν τα λίγα χρήματα που έχουν σε κοινωνικές δραστηριότητες, όπως το να βγουν για έναν καφέ ή ένα ποτό, ώστε να διατηρήσουν μια αίσθηση κανονικότητας. Αυτό μπορεί να είναι αποτέλεσμα πολιτισμικών και ψυχολογικών παραγόντων: ο Έλληνας δίνει μεγάλη έμφαση στην κοινωνικότητα και τη διασκέδαση, ακόμα και σε περιόδους κρίσης.
Ο Αόρατος Κόσμος των Αποκλεισμένων
Ωστόσο, αυτή η εικόνα δεν είναι αντιπροσωπευτική για όλους. Υπάρχει ένα μεγάλο ποσοστό του πληθυσμού που δεν έχει την οικονομική δυνατότητα να συμμετέχει σε αυτές τις δραστηριότητες. Αυτοί οι άνθρωποι δεν είναι «ορατοί» στις γεμάτες καφετέριες και στις ταβέρνες, αλλά ζουν μια παράλληλη πραγματικότητα, περιορισμένοι σε βασικές ανάγκες.
Η Κοινωνική Πίεση και ο Φόβος του Στίγματος
Ένας άλλος παράγοντας που εξηγεί αυτό το παράδοξο είναι η κοινωνική πίεση. Σε μια μικρή κοινωνία όπως η Ζάκυνθος, η παρουσία σε χώρους κοινωνικής συνάθροισης λειτουργεί συχνά ως μέτρο κοινωνικής αποδοχής. Το να μην συμμετέχει κάποιος στις κοινωνικές δραστηριότητες μπορεί να προκαλέσει αίσθηση απομόνωσης ή ακόμα και ντροπή. Έτσι, αρκετοί προτιμούν να δαπανήσουν περισσότερα από όσα μπορούν να αντέξουν, προκειμένου να αποφύγουν το κοινωνικό στίγμα.
Η Πραγματική Κατάσταση
Το γεμάτο καφέ ή η πολυσύχναστη ταβέρνα δεν είναι η απόλυτη ένδειξη ευμάρειας. Είναι ένα στιγμιότυπο, μια επιφάνεια που συχνά καλύπτει τις βαθύτερες οικονομικές ανισότητες και την ανασφάλεια που κυριαρχεί στην κοινωνία. Η πραγματικότητα είναι ότι πολλοί συμπολίτες μας δεν έχουν τη δυνατότητα να απολαύσουν ούτε αυτά τα μικρά καθημερινά «πολυτελή» αγαθά.
Τι Μπορεί να Γίνει;
Η κατάσταση αυτή απαιτεί μια πιο ουσιαστική κοινωνική και οικονομική πολιτική παρέμβαση. Χρειάζεται στήριξη των ευάλωτων ομάδων, μείωση του κόστους βασικών αγαθών και δημιουργία ευκαιριών ώστε οι άνθρωποι να μην νιώθουν αποκλεισμένοι.
Σε έναν κόσμο όπου η κοινωνική αλληλεγγύη μπορεί να γίνει εργαλείο πραγματικής αλλαγής, το ερώτημα δεν είναι μόνο γιατί γεμίζουν οι καφετέριες, αλλά πώς μπορούμε να διασφαλίσουμε ότι όλοι έχουν τη δυνατότητα να συμμετέχουν ισότιμα στη ζωή της κοινότητας.
Ι.Κ. + ΑΙ
