[Σκηνικό]: Στην πλατεία Σολωμού, στην καρδιά της Ζακύνθου, μια χειμωνιάτικη ημέρα. Ο Διονύσιος Σολωμός εμφανίζεται ως διαχρονικός επισκέπτης, παρατηρώντας την πόλη του στο σήμερα. Ένας απλός πολίτης, ο κύριος Σπύρος, κάθεται σε ένα παγκάκι. Ο Σολωμός τον πλησιάζει.
Σολωμός: Καλημέρα σας, φίλτατε. Είμαι ξένος στην εποχή σας, αλλά όχι σε τούτον τον τόπο. Θα μπορούσατε να μου πείτε πώς ζει σήμερα το νησί μας;
Σπύρος: Καλημέρα και σε εσάς, φίλε μου. Ενδιαφέρον αυτό που λέτε. Ξένος μεν, αλλά μιλάτε σαν Ζακυνθινός!
Σολωμός: Πράγματι, Ζακυνθινός. Ονομάζομαι Διονύσιος Σολωμός.
Σπύρος: (με έκπληξη) Διονύσιος Σολωμός; Ο ποιητής; Δηλαδή… ο Σολωμός;
Σολωμός: Ο ίδιος. Μην τρομάζετε, φίλε μου. Οι ψυχές δεν πεθαίνουν. Περιπλανιέμαι εδώ και καιρό, θέλοντας να δω πώς εξελίχθηκε ο τόπος μας.
Σπύρος: Τιμή μου να συνομιλώ μαζί σας! Πού να ξεκινήσω; Πολλά έχουν αλλάξει από την εποχή σας. Το νησί μας είναι γεμάτο ζωή, τουρισμό, αλλά και προβλήματα.
Σολωμός: Τουρισμός; Εννοείτε ότι ξένοι επισκέπτονται το νησί;
Σπύρος: Ναι, και μάλιστα κατά χιλιάδες κάθε καλοκαίρι. Έρχονται για τις παραλίες μας, όπως το Ναυάγιο, και τη φύση μας.
Σολωμός: Ακούγεται ευχάριστο. Όμως τι είδους προβλήματα;
Σπύρος: Πώς να σας το πω… Η ομορφιά του τόπου συχνά καταστρέφεται από την απληστία. Το περιβάλλον υποφέρει από την υπερβολική δόμηση και τη ρύπανση.
Σολωμός: (σκυθρωπός) Θλίβομαι να το ακούω. Στην εποχή μου, η φύση ήταν πηγή έμπνευσης. Πώς επιτρέπετε να πληγώνετε ό,τι σας δόθηκε τόσο απλόχερα;
Σπύρος: Δύσκολο να το εξηγήσω… Όλοι μιλούν για ανάπτυξη, αλλά ξεχνούν τη σημασία της ισορροπίας.
Σολωμός: Και η νεολαία; Βρίσκει χρόνο να συλλογάται ελεύθερα;
Σπύρος: Η νεολαία ζει σε έναν άλλο κόσμο, μέσα από οθόνες και τεχνολογία. Συχνά ξεχνά τη σύνδεση με τον τόπο και τις ρίζες της.
Σολωμός: (με λύπη) Τότε η “ελευθερία” έχει διαφορετική έννοια σήμερα. Ο νους τους είναι δεσμευμένος σε άυλες αλυσίδες.
Σπύρος: Είναι δύσκολοι οι καιροί, κύριε Σολωμέ. Αλλά υπάρχουν και άνθρωποι που αγωνίζονται για το καλό. Νέοι που αγαπούν τη Ζάκυνθο και θέλουν να την προστατεύσουν.
Σολωμός: Αυτό είναι ελπιδοφόρο. Θυμήσου, φίλε μου, ότι ο αγώνας για το καλό και την ελευθερία ποτέ δεν τελειώνει.
Σπύρος: Σοφά λόγια. Ίσως χρειαζόμαστε τη φωνή σας και σήμερα.
Σολωμός: Η φωνή μου ανήκει σε όλους εσάς, που ζείτε το σήμερα. Τη δύναμη την έχετε εσείς. Μην αφήσετε τη Ζάκυνθο να χάσει την ψυχή της.
(Ο Σολωμός κοιτάζει γύρω του με θαυμασμό, μα και μελαγχολία. Ο κύριος Σπύρος τον παρακολουθεί με δέος, καταλαβαίνοντας τη σπουδαιότητα της στιγμής.)
Σολωμός: Τώρα πρέπει να φύγω. Όμως θα θυμάμαι τη Ζάκυνθο, όπως ήταν, όπως είναι, και όπως μπορεί να γίνει.
(Ο Σολωμός εξαφανίζεται σιγά-σιγά, αφήνοντας τον Σπύρο να συλλογάται τα λόγια του.)
Σπύρος: Ίσως να έχει δίκιο. Ίσως ήρθε η ώρα να δράσουμε. Για τη Ζάκυνθο μας… για την ψυχή μας.